Het is 19 juni. We zouden gisteren vertrekken, maar toen was het 35 graden en besloten we toch een dagje later aan te zetten. Hoewel Emma niet meer thuis woont komt ze toch lang huis om, net zoals bij onze vorig fietstochten afscheid te nemen. Sommige tradities zijn er om in stand te houden. Vandaag gaat het met de trein naar Welkenraedt en dan met de fiets naar de Duitse Eifel. We hebben alle tijd om naar het station te fietsen. Emma gaat nog mee om ons ook daar uit te te zwaaien. De werken aan het station in Gent lijken reeds te duren van toen ik nog op het Atheneum op de Voskenslaan school liep. Maar die lift aan spoor 10 is wel handig om de tandem aan het perron te krijgen. Ik zie Emma haar sleutels van haar fietsslot wegsteken en plots daagt het mij: ik ben de sleutels van onze sloten vergeten. Ik kijk op mijn horloge: nog 25 minuten voor de trein komt. Dat zou net genoeg moeten zijn om snel over en weer naar huis te gaan om de sleutels te halen. Ik neem Emma haar fiets. Een “kraam” zoals we in Gent zeggen. Het zadel staat te laag, piept en kraakt langs alle kanten, de versnellingen kan je met moeite verzetten. Om 10 minuten sta ik thuis. Marie heeft met moeite de tijd zich te verbazen over mijn afwezigheid en ik ben al terug weg. 21 minuten later sta ik bezweet op het perron. Ik kom even op adem, kijk rond en werp een blik op het informatie bord. “Tongeren”, staat daar op. Zou het spoor gewijzigd zijn? Ik ga naar het overzichtskaart kijken. Daar vind ik de verklaring: “Brussel - Eupen” 11u25 rijdt vandaag niet. Enkele seconden later meldt de dame door de luidsprekers dat wegens een technisch probleem in Oostende de rit is afgeschaft. Ik heb me voor niets in het zweet gewerkt. De trein is altijd een beetje reizen. Een uurtje later zitten we dan toch op de trein. Nu ja, zitten, staan dus. Het is toch allemaal wat spannend. Het is alweer lang geleden dat we echt op reis zijn geweest. En we weten, zoals altijd eigenlijk, niet goed wat te verwachten. Twee uur later komen we aan in Welkenraedt. Daar gaat het met de volgeladen tandem via de goot naast de trap naar de uitgang. We stappen op en zetten aan. Het hek is van de dam.
Het heeft niet veel gescheeld of we waren niet vertrokken. Bien sukkelt al weken met haar rug. Dat straalt uit naar haar knie. Het is dus ook niet helemaal zeker hoe ver we geraken. Het plan is de Limes route te volgen. De Noordelijke grens van het Romijns rijk. Die begint normaal gezien in Katwijk en eindigt in Constanza. Wij sluiten aan net onder Bonn waar de weg zuidelijk via de Rijn gaat. Eerst dus nog de Eifel door. Komoot heeft “geholpen” bij het uittekenen van dit stuk. Ik trek dat helpen wat in twijfel omdat naast het onvermijdelijk klimmen de weg ons leidt van macadam in gebruikelijke Waalse staat, over brede bospaden, naar wandel wegeltjes vol stenen en boomwortels op een afdaling, downhill fietser-waardig. Bij het onhandig passeren van een slagboom belanden we zo in de tengels. Wat verder bergaf met de tandem aan de hand in een ware evenwichtsoefening vinden we onze weg naar beneden. Het is duidelijk dat we de uitgestippelde weg niet altijd kunnen blijven volgen. We beginnen wat te improviseren. Dat is zelden een goed idee. Want hoewel er geen echte stroming is die ons uit koers kan brengen, lijken we toch steeds de verkeerde afslag te kiezen. We raken wat verdwaald, rijden dezelfde berg af en dan weer op, bref, het help niet om de motivatie van de eerste dag te vinden. Na een redelijk wat geploeter, gesakker en gevloek komen we uiteindelijk toch aan op de voorziene camping aan de Rursee. We zetten de tent op en begeven ons naar de enige plek in de buurt waar de innerlijk vrouw/man kan gesterkt worden: ein Türkishen Imbiss ofte Döner Kebap tent in Woffelsbback ”am See”.
De regen heeft woord gehouden en ratelt ‘s ochtends op het tentzeil. Het is koud. Het contrast met de voorbije dagen kan niet groter zijn. Het moreel was niet top op het einde van de dag gisteren en dit helpt niet. Ik kijk op de buien radar. Tussen 10 en 11 zou het moeten minderen. We zitten onze tijd uit. Onder een grijze hemel zetten we aan. De grintweg langs Rursee is redelijk vlak. Onheilspellend kijkt de toren van Vogelsang IP op ons neer. Via de Urft vallei gaat het naar Gemünd. De sporen van de overstromingen van vorig jaar zijn hier nog duidelijk zichtbaar. In de woonwijken wordt bijna aan elk huis gewerkt. De hoogwaterlijn is op de blekere gevels duidelijk zichtbaar, tot meer dan twee meter boven het straat niveau. De winkelstraat van Gemünd is grotendeels verlaten, gebroken winkel vitrines, overal nog sporen van het wassende water en slijk. De bakker/charcutier heeft twee marktkramen voor zijn winkel geopend. Ietwat hoger ligt Onkel Tom’s Hutte, een frietkot dat we niet onbezocht kunnen laten. Pommes und Bratwürst zijn ons deel. De zon komt er stilaan door. De wind zit mee. Het gaat bergaf richting Rijn. Het komt goed. De camping aan de Rijn heeft een Biergarten. In Duitsland is dat eigenlijk bijna een overbodige beschrijving. We drinken een Weizen en een weisswein, eten kip met pasta, en maken tijdens het koken een praatje met de buurman. Een blinkende kop met afritsbroek en Crocks legt vanuit zijn achteruitklapbare kampeerstoel voor zijn mobilhome uit dat ze hun kampeergerei op wielen ook maar gehuurd hebben. Hij begeeft zich naar de achterkant van de camper en trekt een grote deur open. Daarin staan twee elektrische fietsen in opgeborgen. “Wir sind auch Fahrradfährer” glimlacht hij. De fiets blijft toch steeds voer voor een aangename babbel te zijn. Het tentgerei dat we nat hadden ingepakt droogt snel in de zon. Bien’s rug heeft afgezien na twee dagen Eifel. Hopelijk brengt het komende vlakke stuk langs de Rijn soelaas.
We worden wakker als Assepoesje met gefluit en gefladder van vrolijke vogeltjes rond de tent. Veel te vroeg, rotvogels. Het beloofd een stralende dag te worden. Van de camping begeven we ons onmiddellijk op het pad langs de Rijn. Dit is duidelijk een drukbezochte fietsroute. De Rijn lijkt zacht tegen onze richting in te stromen. Tot we ons realiseren dat we aan een snelheid tussen 15 en 20km/u de binnenschepen die in de zelfde richting als wij, stroomopwaarts varen, voorbij steken. Zo is die dag “Escaut”, een Belgisch binnenvaartschip, onze compagnon de route. We halen haar in, houden een pauze en dat komt het ons weer voorbij gevaren. We gaan er weer voorbij, we lunchen en daar is ze weer. Zo gaat het verder tot in Koblenz. Bien bedenkt haar dat ze misschien wel een carrière switch wil maken tot binnenschipper. Ik vraag me dan weer af waarom de waterstanden niet meer omgeroepen worden op de radio. Weet je wel, “De Neckar in Pflochingen, twee schoten opgelaten”. Ik kom snel tot de conclusie dat dat net als de duivenberichten is, iets uit lang vervlogen tijden. Koblenz is een gezellige stad. We eten bij een Italiaan uit Calabrië. He made us an offer we could not refuse.
De weg uit Koblenz neemt ons langs het Kaiser-Wilhelm-Denkmal. Een mastodont van een standbeeld alwaar de beruchte keizer, heroïsch te paard zit. In tijden van woke en cancel culture natuurlijk completely not done. Maar waar loop je heen met al dat brons? En gezien er ergere megalomanen na hem gekomen zijn die het nog bonter gemaakt hebben, kan toch niemand hem herinneren. Ondanks dat hemelrijkend standbeeld. De weg gaat verder langs de Rijn. Ik had schrik dat dit geweldig saai zou zijn. Zoals bij ons langs de Schelde fietsen of zo. Maar het valt mee. De Rijn is niet gekanaliseerd als de Leie vanaf Deinze of de Schelde. Toch kijken we uit naar wat meer variatie. We eindigen de hete dag in Bingen waar onze hoofd bekommernis is waar onze tent op te stellen zodat die zowel dan als de volgende ochtend niet in de blakende zon staat. Moeilijk op een camping waar drie bomen staan. We stellen op tegen over een MSR tentje met een Santos fiets naast. De fiets ziet er picobello uit. De tent wordt samengehouden met ducktape, the travelers best friend. Duck tape is de all-in-one repair kit. Je plakt er binnen- en buitenbanden mee, het repareert schoenen en je kan er zelfs een te koude airco waar je de uit-knop niet van vindt mee afplakken. Deze man heeft er zijn tent weer waterdicht mee gemaakt. In theorie althans. Gezien wij het onze vergeten zijn, ga ik heb een hamertje vragen om onze piketten mee in de harde Rijnbedding te kloppen. Het is een bruingeblakerde Nederlander van ergens in de zeventig. Ik vraag hem naar zijn reis plannen. Hij keert huiswaarts. Hij is van thuis naar München gespoord en daar via Slovenië naar de Adriatische kust gefietst, helemaal tot in Dubrovnic. Dan via de Balkan terug Noordwaarts. Hij is er dus bijna. Hij beklaagt zich over de vele e-bikes. “Nu denkt iedereen dat ze kunnen fietsen”. Ik relativeer, maar begrijp zijn frustratie. Het was druk op het fietspad vandaag. Zijn buren uit de wijk hadden hem, gezien zijn leeftijd, afgeraden nog zo te reizen, maar vanaf maart begint het te kriebelen, vertelt hij. Hij kan het niet laten. Respect.
Vandaag wijken we van de route af en gaan naar Darmstadt. We zijn vroeg weg. Het beloofd namelijk weer warm te worden. Tot in Mainz gaat het nog langs de Rijn. We stoppen er even voor een drankje, maar de toeristische grand tour zal voor een andere keer zijn. We rijden langs onbeduidende dropjes. Het had evengoed het Meetjes- of het Waasland kunnen zijn. Gelukkig brengen stukjes bos af en toe wat verkoeling. Wanneer we door open velden rijden is de vloer lava. De rivier bracht toch wat verkoeling en die is er nu niet meer. In een van de bossen vinden we de verlaten Opel Renbaan. Een racetrack uit de jaren twintig waar de nieuwe bolides van het Duitse automerk werden uitgesteld. “Wir leben Auto’s”, zeiden ze ooit . Dat heeft deze racetrack duidelijk ook gedaan. We hebben goede vooruitgang gemaakt. Maar we hebben ook nog niet geluncht. Klein-Gerau doet zij naam eer aan. Behalve een louche pita zaak en een gesloten boerderij winkel valt er niets te scoren. We rijden door naar Büttelborn. De zon brandt. Op het dorpsplein is er een ijsjeszaak. Ik strompel naar een parasol en een plastieken tafel en bestel me aan de bar een frisse warme wafel. Ze hebben enkel ijsjes en Getränke in de aanbieding. Een Spezie voor mijn en een Bitter Lemon voor Bien dan maar.
De reden van de ommetoer naar Darmstadt is omdat daar vrienden wonen van weleer. Nu ja, eigenlijk vrienden van mijn ouders. Helmut en Gerda leerden mijn vader en moeder kennen aan de Ardèche op kano vakantie. Ik was nog niet geboren. Er bloeide een mooie vriendschap. Ze gingen samen met een hele kliek gezinnen nog vaker kanovarend. Tot mijn vader stierf. Ik was drie. Mijn moeder heeft het contact al die tijd wel onderhouden, maar samen op vakantie gaan zat er na een paar jaar niet meer in. Het is ongetwijfeld melancholie, maar ik heb het idee dat ik sindsdien nooit meer dezelfde gezelligheid en menselijke warmte heb ervaren. Helmut en Gerda zijn ondertussen 85 en 79 maar wanneer de deur open gaat en Gerda in het deurgat staat wordt ik 40 jaar terug in de tijd gekatapulteerd. We zijn bezweet, eerder kleddernat, en wat beschaamd om een knuffel te geven, maar daar is geen ontkomen aan. We praten kort bij en maken een afspraak voor ‘s avonds. Ik vraag nog raad waar ik een fietshersteller kan vinden. Helmut geeft richting naar een winkeltje wat verder op. “Gans nette Leute”. De remmen maken namelijk al twee dagen een sterk piepend, metalen geluid. Misschien toch tijd voor nieuwe remblokjes. Dat laat ik bij schijfremmen liever door een expert doen. Wanneer we bij de winkel de eigenaar aanspreken, blijkt in Duitsland de trend niet anders dan in België. Geen wisselstukken en vijf weken wachttijd. Gelukkig heb ik reserve remblokken bij en vindt de baas een personeelslid die ons er snel tussendoor wil nemen. Op 10 minuten is het gefixt. “Onze schuld?”, vraag ik. “Ach geef hem goed drinkgeld”, repliceert de eigenaar. “Nette Leute”, heet dat dan. Terwijl Bien naar de koelkamer van het hotel gaat, koop ik nog een bos bloemen en een fles Barolo. Het wordt een gezellige avond bij Helmut en Gerda. We spreken over vroeger en nu, halen herinneringen op, delen meningen. Jean-Marie zou trots geweest zijn op mijn Duits. Het voelt alsof we elkaar de voorbije veertig jaar wekelijks zagen en spraken. We worden nog uitgenodigd voor ontbijt de volgende ochtend. Großartig!
Na het ontbijt gaat het weer verder. We hebben getwijfeld of we de trein zouden nemen. Er is veel te doen om het €9 ticket. Een trein ticket waar je op de regionale spoorwegen heel Duitsland kan mee rond rijden. Het heeft echter voor overbezette treinen gezorgd. De idee van met de fiets en al onze bagage op een overvolle trein te staan, spreekt weinig aan. We fietsen de hectiek van de stad uit en klimmen ons een weg naar het bos. De schaduw doet deugd, maar het vocht veroorzaakt door de regen van de voorbije nacht, stijgt warm uit de bosgrond. Na een wat stevig op en neer gaan, maken we een lange afdaling richting Main. Ik had me de Main gelijkaardig als de Rijn voorgesteld. Maar het is duidelijk kleinschaliger, minder industrieel, gemütlicher. We rijden tot aan Miltenberg, Perle des Mains. Mijn eerder Franstalige ingesteldheid deed mijn wenkbrauwen fronsen. Parel van de handen? Wat had dat er nu mee de maken. Tot den Duits in mijn hoofd toch de overhand nam en me deed beseffen dat het over de Parel aan de Main ging. Gelijk hebben ze. Het regent, koelt af en en we slapen lekker au bord du Main.
Van het Main dal gaat het naar het Tauberdal. Het is weer broeierig warm, we gaan stroomopwaarts langs de Tauber en dat wil zeggen dat het valsplat is. Valsplat is de definitie van een eufemisme. Het klimt namelijk. Langs een van de heuvels klimmen we langs een lijdensweg van Christus. Langzaam laten we ons leiden door zijn lijden en lijden mee. Bien heeft dat top gedaan. De rug en de knie lijken het te houden, maar de hitte is er te veel aan. In Weikersheim bekijken we onze opties. We besluiten naar de dichtstbijzijnde camping te rijden. Morgen houden we rustdag. Na een week hebben we een kleine 500km achter de kiezen. Misschien wat minder dan we gehoopt hadden, maar we rijden nog. Dat is het voornaamste.
Routes te volgen via https://www.strava.com/athletes/tom_peire
0 comments:
Post a Comment